Zaczęliście szukać poszlak. Eon przeczesywał teren wlokąc swoim ogonkiem po ziemi i jednocześnie nim merdając. Jednak niczego nie potrafiliście znaleźć. Kiedy już miałeś zrezygnować, zauważyłeś, że twój lisek pisnął i wskoczył ci na ręce. Zaraz zauważyłeś dlaczego. Na ziemi leżała żyletka. I w dodatku zakrwawiona. Ale Eonowi się nic nie stało, poza tym że bardzo się przestraszył. Gęste futerko na jego ogonie ochroniło go przed skaleczeniem.

Na twoje słowa Eon zrobi smutną minkę . Może pies byłby w stanie to zrobić, ale on pewnie nie da rady. Przytulił się do ciebie mocniej zapatrzony w ostrą, zakrwawioną żyletkę, jakby się jej bał. A ja raczej bym się mu nie dziwiła. W końcu jest strachliwy, a nagłe zetkniecie z krwią mogło wywołać u niego dziwny szok. W każdym razie Eevee nie zabierał się do oględzin niezwykle niebezpiecznego przedmiotu, który stanowił (jak mniemam) główny sprzęt emo.

Zacząłeś nawoływać zaginionych. Nic z tego. Głucha cisza. Zrobiło się tak cicho, że aż Eon zaczął się trochę przejmować. Wasz głos roznosiło echo po całych bagnach. Ale nikt na to wołanie nie odpowiadał. W końcu coś się odezwało z prawej strony. Ale mogło wam się tylko wydawać. Ciekawe, czy któryś z twoich stworków mógłby ci teraz pomóc w tej sytuacji?

Amanda wyszła chętnie z pokeballa i zaraz kiwnęła główką na twoje polecenie. Natomiast Eon zaczął obserwować swoją towarzyszkę z niezwykłą ciekawością, "chłonąc" oczami każdy najmniejszy jej ruch. A było co podziwiać. Trawiasty wąż przyłożył swoją główkę do podłoża wyraźnie skupiając na czymś swoją uwagę. Trwała w takiej pozycji przez jakieś dwie minutki, może i więcej. Tego nie potrafiłeś określić ze względu na brak zegarka lub innego przydatnego urządzenia do pomiaru czasu. W końcu Snivy wstała i otrzepała się powolutku z piasku, który uczepił się jej małego ciałka. Chyba robiła na złość Eeveemu który nie mógł wysiedzieć na miejscu z ciekawości co wykombinowała ta mądra istotka. Faktycznie, wyraz oczu Amandy mówił sam za siebie - to było z czystej złośliwości. Zaraz jednak zaczęła iść w kierunku pobliskiego krzaczka. Włożyła do niego ostrożnie swoje małe łapki, po czym rozpoczęła fachowe grzebanie w roślince. To ruszała rączkami na lewo, to na prawo. Raz w górę, raz do dołu. Chyba miała z tym małe problemy. Jej minka nie wyrażała zachwytu, bynajmniej... W każdym razie po odczekaniu paru minutek buźka rozjaśniła swoje oblicze. Pokemonka wyciągnęła z krzaczków telefon komórkowy, który cały czas brzęczał, jak to niektórzy ładnie określają - wibrował.
- No. To było źródłem tych odgłosów! - powiedziała ci Amanda wręczając ci telefon na oczach trochę zazdrosnego Eona. Rzuciła w jego kierunku lekko zgryźliwe spojrzenie, a jej twarz mówiła: "Nie musicie mi dziękować. Wystarcz, że będzie wielbili mnie na klęczka."